Laatste verhaal van een geweldige reis!

Hoi allemaal,

Het heeft even geduurd, maar zoals beloofd is hier dan toch nog het laatste verhaaltje over mijn reis in Bali. Ondertussen ben ik alweer meer dan twee weken thuis en ook hier in Nederland vliegt de tijd! Ik had me voorgenomen om het verhaal snel na thuiskomst te schrijven, maar eenmaal terug word je direct weer meegesleurd in de drukte van het dagelijkse leven en is het schrijven er dus nog niet van gekomen.Gelukkig bevalt mijn drukke leventje me wel enen voelt het goed om weer terug te zijntussen familie en vrienden.Al wil dat niet zeggen dat ik af en toe niet heel erg verlang naar de rust en het relaxte van Bali. Geregeld denk ik terug aan al mijn mooie ervaringen en sta ik stil bij de dingen die ik meegemaakt en geleerd heb. Als je me ergens ziet lopen of zitten en ik ben alleen maar aan het lachen, dan weet je dat ik met mijn gedachten in Bali ben. Het was een geweldige ervaring, waar ik alleen maar met veel plezier naar terug kan kijken :-)

Hoewel jullie al een groot deel van mijn reis in mijn vorige verhaaltjes hebben kunnen volgen, heb ik nog niks verteld over mijn laatste week in Bali. Dit was de adventure week; ook weer een erg leuke week! Op maandag zijn we de week gestart met een fietstocht door lokale dorpjes en langs de rijstvelden. Het was heerlijk weer en we fietsten langs werkende locals, mooie plekken en hebben een traditioneel huis bekeken. In Penestananleefde ik in een redelijk rijk dorpje, waar de locals hun geld verdienen met batik-painting. Dit huisje, in een ander gedeelte van Bali,behoorde echter tot een armer gezin en was primitief en klein. Indrukwekkend om te zien! Dinsdag zijn we bij een schildpaddenopvang geweest en vervolgens hebben we een middag aan het strand gelegen. De schildpaddenopvang zet zich in voor schildpadden in nood en verzorgd deze, totdat ze weer in staat zijn om zelf in de zee te kunnen leven. We hebben uitleg gekregen endaarna heb ik hier ook een mooie donatie gedaan om de stichting te helpen. Op verschillende plekken heb ik een certificaat ontvangen voor de donaties en deze keermoest ik mijn naam doorgeven. Uiteraard staat er nu op het certificaat gedoneerd door 'Sanne, Family & Friends' ;-)
Woensdag stond het raften op het programma. Een heel stuk wilder dan het raften hier op de maas en wat was het leuk! Het duurde ongeveer 2,5 uur. We hebben gezongen met zijn allen, zijn ontzettend nat geworden en hadden een instructeur die het wel leuk vond om wat te plagen. Was er een waterval, dan stuurde hij de boot daar wel even onderdoor en op de rustige stukjes gooide hij de boot ook nog wel even om. Ach, het was leuk en we hebben veel gelachen. 's Avonds zijn we gaan uiteten met alle meiden uit het huis in een luxe restaurant. Er was een jarige in de groep, dus het leek ons wel leuk om watluxer te doen. Nou, dat was het!Je moet je datvoorstellen als een restaurantje op een hele mooie lokatie met geweldig uitzicht, ontzettend veel obers en heel erg lekker eten. Het begon al met een voorgerechtje van het huis. Daarna kwam het hoofdgerecht. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Er kwamen tien verschillende obers naaronzetafel met ieder eenbord in de handen. Aftellen, 1-2-3, en toen zetten ze alle tien tegelijk het bord op tafel. Erg grappig!Die avond ben ik vroeg terug naar het huis gegaan, want ik kon maar tot 2.00 uurslapen. We zijn die nacht om2.30 uur vertrokken richting de MountBatur, een vulkaan van zo'n 1700 meter hoog. Na een autorit van ongeveer een uur begonnen we om 4.00 uur met het oplopen van de vulkaan. Het was pikkedonker, iedereen had een zaklamp en als je naar boven keek zag je alleen maar sterren, wauw! Het pad was op het begin goed te belopen, maar naarmate we hoger kwamen, werd het stijler en lagen er steeds meer stenen. In het donker moesten we echt heel goed opletten. Rond een uur of 5.30 kwamen we bij de eerste stop aan. Hier kon je kiezen: stoppen of doorgaan. Wel met de waarschuwing dat het laatste half uur nog een stuk stijler zou zijn en dat er meer stenen en veel los zand zou zijn. Geen twijfel mogelijk, ik wilde die top op! Uiteindelijk kwamen we rond 6.00 uur aan op de top. Wat was het koud daar, terwijl het beneden, zelfs midden in de nacht, nog goed te doen is qua temperatuur. Gelukkig was ik er op voorbereid, dus snel een trui aangetrokken, gaan zitten en dan wachten op de zonsopkomst. Wauw, onvoorstelbaar mooi! De zon kwam op en de lucht werd helemaal geel/oranje gekleurd, terwijl je daar zo hoog op een berg zit. Ondertussen was het wel al tegen 7.00 uur, dus boven op de berg hebben we een lunch gekregen en daarna begonnen we aan de weg terug. Dit keer kozen de gidsen voor een makkelijkere weg om te lopen,maar deze was wel langer. Eerlijk gezegd vond ik het wel lekker om een flink stuk te lopen, want na3,5 week (buiten yoga en naar het centrum lopen) helemaal niets aan beweging doen, begon toch ook wel raar te voelen. Overigens was ik tegen het einde van de wandeling toch ook wel erg moe en in de auto ben ik direct in slaap gevallen. Omdat hetalweer mijn laatste dagin Ubud zou zijn, vond ik het zonde om die middag bij te slapen, dus ben ik richting het centrum gelopen. Lekker nog een keer over de markt geslenterd en van een massage genoten. Eerder die week was ik in Ubud de smileshop tegengekomen. Hier kun je spullen of geld doneren en met het geld dat ze uiteindelijk hebben, geeft deze organisatie kinderen met een hazenlip of een andere afwijking aan het gebit, de kans om een operatie te ondergaan. Dit vond ik een mooi doel en op foto's heb ik de verbluffende resultaten kunnen zien. Een deel van mijn kleren en nog wat geld is hiernaartoe gegaan. Het blijft heel dankbaar om iets weg te geven. Al zijn het kleren die al gedragen zijn, iedereen is ontzettend blij met alles wat ze krijgen.
Op vrijdag was het zover om afscheid te nemen. Ik zou pas zondag vertrekken richting Nederland, maar had besloten om het laatste weekend helemaal alleen door te brengen. Gewoon om eens te bekijken hoe dat zou bevallen. 's Ochtends ben ik mijn laatste yogales gaan volgen en daarna heb ik met een aantal meiden nog geluncht bij onze favoriete plek. Daarna mijn koffer ingepakt en afscheid moeten nemen van de lieve meiden uit het huis en van de familie waarbij ik bijna een maand gewoond heb. Natuurlijk kwamen de tranen weer en het hielp ook niet echt mee dat de meiden én mijn grote vriendin uit de familie ook met tranen stonden. Hup, weglopen en de taxi in. Althans dat was de bedoeling. De dag ervoor had ik bij de organisatie een taxi besteld en die zou om 14.00 uur bij het huis zijn. Nou, niet dus. En ik stond daar met mijn tranen, zware rugzak en mijn koffer. Wat was ik blij dat ik niet naar het vliegveld hoefde op dat moment. Gelukkig heb ik het vrij snel op kunnen lossen en ben ik alleen richting Sanur vertrokken. Ik moest weer even wennen aan het helemaal alleen zijn, maar het was ook wel lekker. Zo kon ik alles van de laatste maand eens goed laten bezinken en precies doen waar ik zelf zin in had. De eerste avond ben ik gaan eten in een leuk restaurantje, al was het er wel erg stil. Ik heb lekker gegeten en ben daarna nog wat rond gaan lopen. Uiteindelijk kwam ik bij een drukkebar terecht met live muziek. Twijfels, wat zou ik doen. Er alleen gaan zitten aan een tafeltje of terug richting het hotel. Nou, ik waser nu toch.. dus ik ben gaan zitten, heb wat om me heen gekeken en genoten van de dansende mensen en mijn cocktail. Uiteindelijk ben ik niet veel alleen geweest.Als je alleen reist heb je veel aanspraak en ik heb die avond een aantal nieuwe mensen leren kennen enhet heel leukgehad. De dag erna voelde ik me even iets minder. Aii, na een maand bijna geen alcohol en danvier cocktails drinken was misschien toch niet zo'n goed plan. Toch naar het strand gegaan en daar de hele dag op een bedje gelegen. Heerlijk.. liggen, lezen, het water in, weer liggen en lezen. Volgens mij ben ik bijna 7 uur op het strand geweest en heb ik die laatste dag nog even goed kunnen bijkleuren. En toen op zondag was het zover, weer terug naar Nederland. Ik voelde me verdrietig en enthousiast tegelijk. Eenmaal onderweg naar huis voelde het ook wel weer goed en maandagmorgen kon ik mijn geluk niet op. Niet alleen Noud, maar ook pap, mam en Yentl stonden op het vliegveld :-) Ik ben ze in de armen gesprongen en heb vol enthousiasme al zoveel mogelijk verhalen verteld.

Nogmaals bedankt voor de donaties en ik vond het super dat jullie allemaal zo meegeleefd hebben. Het deed me goed om al jullie reacties te lezen en dat heeft ook gemotiveerd om steeds een verhaaltje te schrijven en jullie erbij te betrekken. Top!

Bali heeft een stukje van mijn hart gestolen en ik wil er zeker weten nog een keer naartoe. Maar voor nu... Don't cry that it's over, smile because it happened! En dat is zeker wat ik nu aan het doen ben :-)

Bali is great!

Dag allemaal, Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verhaal geplaatst heb. Hoewel ik er een hele maand ben, lijkt het alsof ik tijd tekort kom om al het moois van Bali te beleven, dus af en toe duurt het wat langer voordat er een nieuw verhaaltje is. Trouwens wel een goed excuus om nog een keer terug te keren op een ander moment ;-) Maar nu eerst nog lekker genieten van mijn laatste week van deze reis. Jaaa, het is helaas alweer de laatste. Terwijl ik dit type realiseer ik me dat ik volgende week op dit tijdstip alweer terug in Nederland ben. Wat gaat de tijd snel! Het voelt een beetje dubbel. Aan de ene kant zal ik Bali waarschijnlijk heel erg gaan missen, want het is heerlijk hier. Aan de andere kant is het ook heel fijn om jullie straks weer allemaal om me heen te hebben. Al kijk ik niet uit naar de regen en het koude weer. Gelukkig heb ik nog een hele week in Bali vol met leuke activiteiten. Vandaag al gefietst door de rijstvelden (door de zon) en de rest van de week ga ik nog raften, naar het strand, de vulkaan beklimmen en afsluiten met een Balinese massage. Het volgende verhaaltje zal ik uitgebreid verslag doen :-) Afgelopen week was ook weer een topweek met veel hoogtepunten. Het lesgeven was weer heel leuk, Ubud is een heel leuk centrum, ik heb met olifanten gezwommen en we zijn naar Nusa Lembongan geweest. Het was mijn tweede lesweek en tevens ook de laatste. Ik ben heel blij dat ik ervoor gekozen heb om les te geven hier. De kinderen zijn heel erg leergierig en dankbaar. Alleen al het zien van hun enthousiasme geeft je energie en maakt je blij. Naast tellen, kleuren en familieleden (dat we vorige week al geoefend hadden), hebben we de kinderen deze week ook het alfabet, dieren en lichaamsdelen geleerd. Het is verbazingwekkend hoe snel kinderen van 4/5 jaar leren. Na twee weken kennen ze al zoveel meer Engelse woorden. En als je ze dan tussen het leren door laat kleuren of knutselen blijven ze zelf de family song of de andere liedjes zingen. Liedjes en dansen vinden ze helemaal geweldig. Afgelopen vrijdag was mijn laatste lesdag. We hebben er met de kinderen een klein feestje van gemaakt met wat snoepjes en ballonnen. En iedereen heeft een nieuw schriftje gekregen. Oooh, wat waren ze blij. Hoewel ik een beetje emotioneel was door het afscheid, was het gevoel in de auto terug naar 'huis' ook dat het oke is zo. Verder heb ik afgelopen week de tijd genomen om eens rustig door Ubud te lopen. Het centrum van Ubud is zo'n 30 minuten lopen vanaf het huis waar ik verblijf. Hoewel er op iedere hoek van de straat taxi's te krijgen zijn, vind ik het wel lekker om af en toe te lopen. Je ziet zoveel moois onderweg en vooral als je alleen loopt heb je veel aanspraak van de locals. Vaak zijn dat de leukste momenten. Ubud centrum is een stuk drukker dan het dorpje waar ik veblijf. Er is veel te doen, te zien en ook vooral veel te kopen. De locals proberen je vanalles te verkopen en proberen je te lokken met cheap price, special price for you, look inside look inside. Dit gebeurd wel allemaal op een super vriendelijke manier en niet opdringerig, dus het heeft zeker zijn charme. En af en toe laat je je dan ook verleiden om hun spulletjes te kopen. O jee, als ik maar onder het maximale gewicht blijf als ik terug vlieg! Afgelopen donderdag moest ik vroeg opstaan. Ik werd om 6.30 u opgehaald om naar een olifantenpark te gaan. Uiteraard had ik wel verwacht dat het iets later zou worden, dat is namelijk tot nu toe iedere keer zo. Om 7.00 u kreeg ik echter toch wel de kriebels. Is de afspraak wel goed gegaan? Zou ik het verkeerd begrepen hebben? Gelukkig kwam om 7.15 u dan toch het busje en kon ik vertrekken naar de olifanten. Eenmaal daar was het helemaal super! Als eerste de olifanten gewassen met een tuinslang en een borstel. Daarna met de olifant gezwommen. Op zijn rug en dan tot je nek onder water. Wauw, wat een ervaring! Ik kon alleen maar lachen. Dat naast je in het water de grote kokosnoten drijven (zoals de trainers de poep op een leuke manier verwoorden), is dan opeens helemaal niet zo erg. Gelukkig werd dat dan wel redelijk snel eruit gehaald. De olifanten (allemaal gered vanuit Sumatra) en de omgeving worden heel goed verzorgd. Het was een voorwaarde voor mij dat de olifanten goed behandeld zouden worden. Nou, dat was daar echt het geval. Iedere olifant in het park heeft een eigen trainer en ze worden goed vertroeteld. Hoewel de wildernis, zoals de trainers ook zelf aangeven, natuurlijk het beste zou zijn, is dit park een goed alternatief voor de beestjes. Naast het wassen en zwemmen nog een ritje door het bos gemaakt en de kleinere olifanten eten kunnen geven en met ze kunnen knuffelen. Op dat moment dacht ik dat het olifantenpark, naast het lesgeven, een van de beste ervaringen tot nu toe was. Daar kwam echter het weekend nog bij. Op zaterdagochtend vertrokken we vroeg met de boot richting het eiland Nusa Lembongan. Echt een droomeiland; wit strand en een hele blauwe zee. We hadden een nachtje geboekt in een leuke homestay direct aan het strand. Vanuit het zwembad kon je zo naar de zee kijken, genieten! Op zaterdag wilden we graag snorkelen en we vroegen aan een medewerker van de homestay of dat mogelijk was. Nou, hij kon wel even zijn oom (met bootje) bellen. Zodoende gingen we met een local, die totaal geen Engels sprak, de zee op om te snorkelen op verschillende plekken en de mangrove in te gaan. Dit zou een mooie dag worden. En inderdaad, het was geweldig! We waren met zijn vijven en de local. Het was heel rustig op zee en we hebben de mooiste plekjes gezien. Als eerste gesnorkeld bij een manta point. Een manta is een hele grote vis en als je geluk hebt zijn ze er op moment dat jij aan het snorkelen bent. Jaaaa, dat was zo! Wauw, wat een beest. Daarna zijn we de mangrove in geweest. Het is bijna niet te beschrjven, maar als je in een bootje met zijn vijven door een local de mangrove ingebracht wordt en je ziet de lokale huisjes, de lokale zeewierteelt en de kindjes spelend langs de kant, kun je je alleen maar happy voelen. Alsof dat nog niet genoeg was konden we op de terugweg dolfijnen in het wild spotten. Ze waren er gewoon opeens. Zwemmend en springend rondom onze boot. Alle vijf zaten we met open mond en konden we niets anders uitbrengen dan 'neeeeee, wauw, niet te geloven'. Haha, nu ik dit type bedenk ik me hoe overdreven dit over kan komen, maar de beschrijving is precies zoals het was. Kortom, alweer een super weekje achter de rug. Dat belooft wat voor komende week! Overigens heb ik ook de eerste donaties gedaan (nogmaals bedankt iedereen). Uiteraard heb ik wat gespendeerd aan de kinderopvang. Voor de kinderen zelf, maar ook voor de school. De directrice kwam me persoonlijk bedanken en was zo dankbaar. Ik heb gezorgd voor een kast, waar de school de sportkleren in op kan bergen. Via de coordinator kwam ik erachter dat dit al een tijdje een wens was van de docenten. Een kast was niet het eerste wat in me opkwam voor een donatie, maar als zij er blij mee zijn (en dat waren ze!) helemaal prima. Verder heb ik bij de animal protection gedoneerd. Zij doen goed werk voor de zwerfhonden op straat. Daarnaast werkt er in ons stamcafe een jongen en die heeft een broertje van 7 jaar met kanker. Ik heb het jongetje persoonlijk gezien en was zo aangegrepen door het verhaal dat ik ook hier een donatie gedaan heb. Alle medewerkers van het cafeetje, en nog wat omwonenden, zetten zich in om geld in te zamelen voor het jongetje. Geld kun je hier in Bali op veel goede manieren besteden. Hoewel de armoede niet altijd op het eerste gezicht goed te zien is, is het er in veel gevallen wel. Sowieso hebben de mensen hier veel minder dan wij. Toch lijken ze zich goed te kunnen redden en heel tevreden te zijn. Al zijn ze wel megablij als je ze bv kleren of wasknijpers geeft (spreek uit ervaring. Het is echt fijn om hier iets weg te geven). Ik blijf uitkijken naar meer goede doelen :-) Tot schrijfs! xxx

Eerste keer lesgeven

Goedemorgen, Hier is het ondertussen alweer 11.45 u, dus bij jullie valt de ochtend nu in. Ik heb het lesgeven voor vandaag alweer gehad. Het lesgeven is van 08.00-10.00 u en daarna heb ik de hele dag om nog vanalles te bekijken of te ondernemen. In eerste instantie dacht ik dat twee uurtjes per dag te weinig zou zijn, maar eigenlijk is het wel prima zo. De kinderen zijn ongeveer 4/5 jaar oud en hebben maar een korte spanningsboog. Hierdoor moet je veel doen in de twee uurtjes om de aandacht van de kindjes erbij te houden. Heel erg leuk, maar ook best wel vermoeiend. Zeker omdat communiceren erg lastig gaat; de kinderen kunnen geen Engels en de docent ook niet echt. Uitleggen gaat dus met handen en voeten en maar hopen dat ze er iets van snappen. Soms word ik echt aangekeken van wat zegt die nu weer, maar vaak lukt het uiteindelijk wel om iets duidelijk te maken. Afgelopen maandag ging ik dus voor het eerst naar de kinderopvang om les te geven. Samen met een Franse meid. De eerste les was echt een ramp. De coordinator had ons verteld dat we de eerste les maar gewoon een beetje moesten observeren en bekijken wat het niveau van de kinderen is. Nou... daar dacht de docente anders over. Bij binnenkomst werd er meteen een handgebaar gemaakt dat we de les over konden nemen. Oke.... en nu?! Gelukkig had ik thuis al een en ander voorbereid, zoals het kopieren van getallenkaarten, kleurenkaarten, liedjes gemaakt enz. De eerste les totaal geimproviseerd samen en na de les hadden we beiden hoofdpijn. Jeetje, zou dat het zijn voor de komende twee weken. Gelukkig ging het gisteren al veel beter en vandaag was echt al heel erg leuk. We proberen nu een beetje hetzelfde patroon per les aan te houden en dan snappen de kinderen en de docente ook meer wat je van ze vraagt. Dat is fijn en zorgt ervoor dat we ook echt Engelse woorden kunnen oefenen met de kinderen. Ondanks dat communiceren niet altijd even makkelijk is zijn de kinderen zo enthousiast en heel erg dankbaar. Tellen gaat nu al (na drie dagen) veel beter en ook de familie (vandaag voor het eerst behandeld) pakken ze snel op. Leuk!! Hun dankbaarheid, en trouwens ook van hun ouders, is zo mooi om te zien. De kinderen roepen allemaal Thank you miss Sanne (Of Sanna of iets dergelijks ;-)) en na de les komen ze je bedanken door je hand te pakken en dat tegen hun voorhoofd te plaatsen. Zo schattig, maar ook zo echt niet nodig. Ik kijk nu al uit naar morgenvroeg! Verder deze week een yogales gevolgd en gisteren veel geslapen. Voor het eerst last van mijn maag gehad en goed beroerd gevoeld. Maar oke, dat hoort er ook bij. Gaat gelukkig vandaag alweer een stuk beter. Vanmiddag staat een echte Balinese massage op de planning en morgen gaan we naar de lokale markt. Ik ben heel benieuwd. Het leuke van deze manier van reizen is dat je veel meer in aanraking komt met de lokale bevolking, dus die lokale markt moeten we ook even gezien hebben. Voor komend weekend een homestay in Jimbaran (mooi strand!) geboekt. Jimbaran ligt in de buurt van Kuta, waar zaterdag een Nederlands festival (Dreamfields) is. Uiteraard pakken we dat ook even mee :-). Ik ben benieuwd, want dit is schijnbaar het eerste dance festival dat in Bali georganiseerd wordt. Ik heb in ieder geval heel wat leuks om naar uit te kijken. Heb er zin in! Maar nu eerst genieten van mijn Mango juice in een lokaal cafeetje, waar ik heerlijk in mijn eentje even mijn verslagen kan bijwerken (Thanks Noud, voor het lenen van je Ipad. Werkt echt ideaal zo). Tot snel! Xxx

Selamat Pagi

Selamat Pagi lieve familie en vrienden, Dat betekent goedemorgen in het Bahasa. Het is hier nu ondertussen morgen en als jullie dit lezen waaarschijnlijk bij jullie ook. Mijn eerste volle week zit erop. Wat een indrukken allemaal. In het begin is het toch wel even je weg zoeken in een vreemd en nieuw land (letterlijk en figuurlijk), maar ondertussen begin ik al erg goed te wennen. Afgelopen week de introductieweek gehad en veel geleerd over de Balinese bevolking, cultuur en tradities. Heel erg leuk om een land op die manier te leren kennen. We hebben een Balinese kookles gehad, enkele Balinese woorden geleerd (heel handig, want de bevolking wilt continu een praatje met je maken), een wandeling door de prachtige rijstvelden gemaakt, naaar de lokale markt geweest, bij monkey forest geweest en de heilige watertempel bezocht. Ik heb voor het eerst in mijn leven een banaan aan een aapje gegeven. Het was erg indrukwekkend. Je loopt door een soort bos en er lopen/springen/rennen honderden apen om je heen. Je kunt echt dicht bij ze komen en ze bananen geven of met ze op de foto. Soms vinden ze het even niet leuk en dan rennen ze achter je aan en grijpen naar je been (laat dat nou weer net bij mij gebeuren, maar achteraf wel erg hard erom kunnen lachen). Trouwens, je moet wel goed op je spullen letten, want ze proberen alles uit je handen of van je lichaam af te grijpen. De wandeling door de rijstvelden was ook echt heel mooi. Wat een uitzicht! En sjiek om te zien hoe de boeren op het land aan het werk zijn en hoe ook de vrouwen meehelpen en toch wel zware arbeid verrichten. Je ziet de vrouwen hier overigens ook met emmers bakstenen of andere spullen op hun hoofd lopen. Heel erg knap. Als je ze vraagt of dat lastig is , dan beginnen ze te lachen en zeggen dat het heel makkelijk is, maar ik doe het ze toch echt niet na. Verder was het bezoekje aan de watertempel heel erg indrukwekkend. De Balinese bevolking gelooft heel sterk dat het water heilig is. Het is de bedoeling dat je je reinigt met het water en allemaal wensen maakt. Omdat ik niet gelovig ben heb ik even getwijfeld of ik het zou doen, maar volgens mijn Balinese begeleider hoef je niet gelovig te zijn en kun je er je eigen ritueel van maken. Achteraf heel blij dat ik het gedaan heb, want nu ik hier ben wil ik ook proberen om me zoveel mogelijk aan te passen aan de Balinese cultuur en het was een aparte ervaring :-) Nu ik dit aan het typen ben zit ik overigens in een mooi hotel. De meeste vrijwilligers leven doordeweeks in het vrijwilligershuis en gaan in het weekend naar andere plekken om zoveel mogelijk van Bali te zien. Omdat je al redelijk goedkoop een hotel kunt boeken, is dat goed te doen. Wij zitten nu met zes meiden in een hotel in Tanah Lot. Een rustig, maar heel mooi plaatsje met de beroemde tempel van Tanah Lot. We hebben een erg leuk weekend gehad en gaan vandaag weer terug naar ons eigen huisje. Morgen start het vrijwilligerswerk. Erg veel zin om weer nieuwe ervaringen op te doen en de kinderen les te geven! Ik heb trouwens wat foto's op facebook gezet ipv hier. Deze site is voor iedereen toegankelijk en facebook is nog net iets meer prive. Als je het leuk vindt kun je de foto's dus daar bekijken ;-) Tot schrijfs! Xxx

Vervolg: eerste verslag vanuit Bali

Ik kom er net achter dat het tweede gedeelte van het vorige verhaal mist, dus bij deze nog een klein stukje. Gelukkig had ik voor het verwerken de tekst gokopieerd, dus nu plakken en dan kunnen jullie het tweede gedeelte ook nog lezen :-) De lokale bevolking is hier trouwens ook super aardig! Vandaag wat rondgelopen en iedereen begroet je heel vriendelijk en ze zijn allemaal heel nieuwsgierig naar waar je vandaan komt en wie je bent. De meeste spreken enkele woorden Engels, maar sommigen ook wel wat beter. Terwijl ik dit schrijf lig ik heerlijk aan het zwembad bij een resort. De WiFi verbinding is er de meeste plekken wel, maar foto's uploaden lukt nog niet. Jammer.. Anders had ik jullie vast heel jaloers kunnen maken met de foto's van het paradijselijk mooie zwembad ;-) Gisteren was even wennen, maar vandaag is zo relaxed! Morgen begint de introductieweek en gaan we naar de lokale markt en naar Monkey Forest. Ik kijk er erg naar uit en wil zoveel mogelijk meemaken. De verhalen die iedereen hier verteld zijn zo mooi dat ik, naast mijn vrijwilligerswerk, ook zoveel mogelijk andere dingen wil ondernemen. Leuk dat jullie me volgen en zo nieuwsgierig zijn! Hopelijk kan ik later nog wat foto's toevoegen, want de natuur is hier echt geweldig. En ook het huis, de mensen, de restaurantjes, de tempels. Wauw! Iedere keer als ik wat zie wil ik het het liefste allemaal met jullie delen. Tot schrijfs! Liefs xxx

Eerste verslag vanuit Bali

Dag lieve familie en vrienden, Mijn eerste verslag vanuit Bali. Ik heb al een aantal berichtjes gehad over waar het verslag blijft, nou bij deze ;-) Vrijdagochtend eindelijk vertrokken richting Amsterdam Schiphol. Het voelde heel dubbel; aan de ene kant weet je dat je iets heel leuks gaat doen en een nieuwe ervaring tegemoet gaat, maar aan de andere kant komt het afscheid steeds dichterbij. Ook al is het maar een maand, afscheid nemen blijft moeilijk. Gelukkig hoefde ik pas in Amsterdam gedag te zeggen, want Noud heeft me donderdag zo ontzettend verrast! :-). Pap en mam zouden me brengen, maar donderdagavond gaf Noud aan vrij te hebben van zijn werk en dat hij mee zou gaan naar Schiphol. Daar waren de eerste tranen al.. Haha. Op Schiphol ook wat tranen en daarna door de douane. Heel raar, maar als je dan eenmaal op weg bent ervaar je ook wel een soort rust en ook direct een verantwoordelijkheidsgevoel. Je bent toch alleen, dus extra goed opletten geblazen. De vlucht verliep prima. Het was lang, maar beiden vluchten had ik een leuke buurvrouw, dus naast het slapen en lezen ook gezellig kunnen kletsen. En zo direct mijn Engels al kunnen oefenen. Op het vliegveld werd ik opgehaald door Wayan; een aardige Balinese jongen die enkele woorden Engels spreekt. Al begreep ik hem af en toe totaal niet en dan knikte ik maar vriendelijk. Blijkbaar op die manier ook toegestemd voor een stop bij de koffieplantage, terwijl ik niet eens koffie drink. Zat ik daar met allemaal kopjes koffie om te proeven. Gelukkig was de rondleiding wel leuk en de plantage mooi om te zien. Daarna verder richting Ubud. Eenmaal daar werd ik door de organisatie, waar ik verder echt helemaal geen info van kreeg, naar een huis gebracht. Ze zeiden hier slaap je en veel plezier. Ik kwam terecht in een openstaand huis, bij een Balinese familie op het terrein, waar allemaal spullen lagen, maar verder helemaal niemand te bekennen was. Dat was het moment waarop ik dacht 'O jee en nu'. Maar begonnen mijn spulletjes neer te leggen en gelukkig kwam er daarna een Nederlands meisje binnen. Zij was er al een maand en heeft me een en ander verteld. Ook dat het dus normaal is dat alles dag en nacht openstaat. Daarna kwamen nog meer meiden binnen en met hun ben ik 's avonds gaan eten in een lokaal restaurantje. Een heel leuk ding, waar je erg lekker en goedkoop kunt eten en drinken. Waarschijnlijk niet onbelangrijk, want in het eten van het huis zitten al twee dagen insecten. Ze zetten het eten hier in het weekend voor ons klaar, maar niet op een vast tijdstip. Als je er dan niet direct bent om te eten zitten er al gauw allemaal beetjes op. Gelukkig schijnt dat doordeweeks beter te gaan. Vanochtend om dezelfde reden dus ook in een super leuk restaurantje beland om te ontbijten. Wauw, het was zo mooi. Mooie omgeving, een man met een gitaar die met zijn gezin helemaal opging in de muziek en een heerlijke omelet. Eigenlijk dus niet eens zo erg dat het eten in het huis tot nu toe niet zoveel is ;-). Verder is het een prima huis. Redelijk primitief, maar alles wat je nodig hebt is er. De douche is in de openlucht, heel apart maar ook zo leuk! We slapen er met 11 meiden, waarvan 4 Nederlanders en de andere meiden uit Frankrijk, Zweden, Amerika en Noorwegen. We spreken dus eigenlijk de hele tijd Engels. Goede oefening voor mij in ieder geval :-) %

Laatste weekje thuis

Lieve allemaal,

Mijn eerste echte verhaal op het reisblog :-).

Nog 4 dagen en dan vlieg ik richting Bali. Aankomende vrijdag zal ik heel vroeg richting Amsterdam vertrekken, samen met pap en mam die me naar Schiphol brengen. Het vliegtuig stijgt pas om 12.00 uur op, maar met het advies om 3,5 u van te voren aanwezig te zijn wordt het toch vroeg opstaan. Niet geheel mijn sterkste kant, maargoed ik heb wat leuks om naar uit te kijken :-)

De voorbereidingen zijn in volle gang. Er komt toch heel wat bij kijken als je zo'n reis gaat maken. Gelukkig op tijd begonnen, dus heel veel stress is er nog niet. De belangrijkste dingen zijn in ieder geval geregeld. De tickets liggen thuis, het paspoort is in orde en het verblijf en de vaccinaties zijn ook allemaal geregeld. Verder ook alle andere benodigdheden (klamboe, deet, EHBO-setje, moneybelt,luchtige kleding enz) in huis, dus dat hoeft alleen nog maar ingepakt te worden.Momenteel wel nog bezig met de voorbereidingen voor wat activiteiten voor de kids. Nu ik over kids praat bedenk ik me dat sommigennog niet eens weten wat ik zal gaan doen. In het kort ziet het er als volgt uit: 4 weken naar Bali, waarvan de eerste week een orientatieweek, de tweede en derde week helpen bij de kinderopvang in Ubud (kinderen zijn 4/5 jaar) en de vierde week een adventure week. Het zal dus een combinatie worden van kennismaken met de lokale bevolking en hun tradtities en rituelen, helpen bij de kinderopvang en de mooie omgeving verkennen door buitenactiviteiten. Uitgebreidere details zullen in volgende verhalen nog wel volgen.

In ieder geval nu dus nog bezig met wat dingetjes kopen en voorbereiden voor de kinderen. De komende dagen nog wat muziekcd's maken (dat vinden ze schijnbaar heel leuk) en al verschillende spullen gekocht om met ze te tekenen, knutselen, spelen enz. Ook al wat souvenirs gekocht voor de lokale bevolking en wat geld bij elkaar gespaard om de mensen ter plekke te kunnen helpen.Hoewel Bali veel toerisme kent en de meeste zich hele mooie beelden van Bali kunnen voorstellen met veel luxe,mooie stranden en een blauwe zee (ik ook en dat zal ik ook zeker gaan zien :-)), heb ik me laten vertellen dat Bali ook nog veel armoede kent (en uiteraard gegoogled). Het is nog steeds een derde wereld land en met name in de minder toeristische gebieden leven veel Balinezen onder de armoedegrens. Dit is triest, maar ik vind het aan de andere kant ook weer heel mooi dat ik die kant van Bali ook zal zien en waarschijnlijk met een klein bedrag iets heel moois kan betekenen voor de bevolking daar (met uiteraard wat hulp van verschillende van jullie, dankjewel daarvoor! :-)). Mocht iemand het nog leuk vinden om ook een klein bedrag bij te leggen, dankan datnatuurlijk. Stuur me dan even een persoonlijk berichtje of een whatsapp.

Het wordt denk ik een geweldige tijd, waarin ik veel zal leren over het land en de tradities, gewoonten enz, maar ook over mezelf. Ik ben eigenlijk voor de eerste keer echt op mezelf aangewezen. Hoewel ik waarschijnlijk veel contact zal hebben met andere vrijwilligers, is dit toch spannender dan met iemand samen gaan. Uiteraard ga ik iedereen hier heel erg missen, maar ik kijk er in ieder geval ook erg naar uit envind het super leuk dat ik de reis met jullie kan delen via deze manier. Ik ga proberen regelmatig een verhaaltje te plaatsen en (als het lukt) ook af en toe eens wat foto's.

Liefs en tot snel!

Sanne

Ps. Leuk dat jullie me volgen! Als je het fijn vindt om een e-mail te ontvangen bij een nieuw verhaal of nieuwe foto's, kun je je e-mailadres achterlaten en dan krijg je automatisch bericht.