Hoi allemaal,

Het heeft even geduurd, maar zoals beloofd is hier dan toch nog het laatste verhaaltje over mijn reis in Bali. Ondertussen ben ik alweer meer dan twee weken thuis en ook hier in Nederland vliegt de tijd! Ik had me voorgenomen om het verhaal snel na thuiskomst te schrijven, maar eenmaal terug word je direct weer meegesleurd in de drukte van het dagelijkse leven en is het schrijven er dus nog niet van gekomen.Gelukkig bevalt mijn drukke leventje me wel enen voelt het goed om weer terug te zijntussen familie en vrienden.Al wil dat niet zeggen dat ik af en toe niet heel erg verlang naar de rust en het relaxte van Bali. Geregeld denk ik terug aan al mijn mooie ervaringen en sta ik stil bij de dingen die ik meegemaakt en geleerd heb. Als je me ergens ziet lopen of zitten en ik ben alleen maar aan het lachen, dan weet je dat ik met mijn gedachten in Bali ben. Het was een geweldige ervaring, waar ik alleen maar met veel plezier naar terug kan kijken :-)

Hoewel jullie al een groot deel van mijn reis in mijn vorige verhaaltjes hebben kunnen volgen, heb ik nog niks verteld over mijn laatste week in Bali. Dit was de adventure week; ook weer een erg leuke week! Op maandag zijn we de week gestart met een fietstocht door lokale dorpjes en langs de rijstvelden. Het was heerlijk weer en we fietsten langs werkende locals, mooie plekken en hebben een traditioneel huis bekeken. In Penestananleefde ik in een redelijk rijk dorpje, waar de locals hun geld verdienen met batik-painting. Dit huisje, in een ander gedeelte van Bali,behoorde echter tot een armer gezin en was primitief en klein. Indrukwekkend om te zien! Dinsdag zijn we bij een schildpaddenopvang geweest en vervolgens hebben we een middag aan het strand gelegen. De schildpaddenopvang zet zich in voor schildpadden in nood en verzorgd deze, totdat ze weer in staat zijn om zelf in de zee te kunnen leven. We hebben uitleg gekregen endaarna heb ik hier ook een mooie donatie gedaan om de stichting te helpen. Op verschillende plekken heb ik een certificaat ontvangen voor de donaties en deze keermoest ik mijn naam doorgeven. Uiteraard staat er nu op het certificaat gedoneerd door 'Sanne, Family & Friends' ;-)
Woensdag stond het raften op het programma. Een heel stuk wilder dan het raften hier op de maas en wat was het leuk! Het duurde ongeveer 2,5 uur. We hebben gezongen met zijn allen, zijn ontzettend nat geworden en hadden een instructeur die het wel leuk vond om wat te plagen. Was er een waterval, dan stuurde hij de boot daar wel even onderdoor en op de rustige stukjes gooide hij de boot ook nog wel even om. Ach, het was leuk en we hebben veel gelachen. 's Avonds zijn we gaan uiteten met alle meiden uit het huis in een luxe restaurant. Er was een jarige in de groep, dus het leek ons wel leuk om watluxer te doen. Nou, dat was het!Je moet je datvoorstellen als een restaurantje op een hele mooie lokatie met geweldig uitzicht, ontzettend veel obers en heel erg lekker eten. Het begon al met een voorgerechtje van het huis. Daarna kwam het hoofdgerecht. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Er kwamen tien verschillende obers naaronzetafel met ieder eenbord in de handen. Aftellen, 1-2-3, en toen zetten ze alle tien tegelijk het bord op tafel. Erg grappig!Die avond ben ik vroeg terug naar het huis gegaan, want ik kon maar tot 2.00 uurslapen. We zijn die nacht om2.30 uur vertrokken richting de MountBatur, een vulkaan van zo'n 1700 meter hoog. Na een autorit van ongeveer een uur begonnen we om 4.00 uur met het oplopen van de vulkaan. Het was pikkedonker, iedereen had een zaklamp en als je naar boven keek zag je alleen maar sterren, wauw! Het pad was op het begin goed te belopen, maar naarmate we hoger kwamen, werd het stijler en lagen er steeds meer stenen. In het donker moesten we echt heel goed opletten. Rond een uur of 5.30 kwamen we bij de eerste stop aan. Hier kon je kiezen: stoppen of doorgaan. Wel met de waarschuwing dat het laatste half uur nog een stuk stijler zou zijn en dat er meer stenen en veel los zand zou zijn. Geen twijfel mogelijk, ik wilde die top op! Uiteindelijk kwamen we rond 6.00 uur aan op de top. Wat was het koud daar, terwijl het beneden, zelfs midden in de nacht, nog goed te doen is qua temperatuur. Gelukkig was ik er op voorbereid, dus snel een trui aangetrokken, gaan zitten en dan wachten op de zonsopkomst. Wauw, onvoorstelbaar mooi! De zon kwam op en de lucht werd helemaal geel/oranje gekleurd, terwijl je daar zo hoog op een berg zit. Ondertussen was het wel al tegen 7.00 uur, dus boven op de berg hebben we een lunch gekregen en daarna begonnen we aan de weg terug. Dit keer kozen de gidsen voor een makkelijkere weg om te lopen,maar deze was wel langer. Eerlijk gezegd vond ik het wel lekker om een flink stuk te lopen, want na3,5 week (buiten yoga en naar het centrum lopen) helemaal niets aan beweging doen, begon toch ook wel raar te voelen. Overigens was ik tegen het einde van de wandeling toch ook wel erg moe en in de auto ben ik direct in slaap gevallen. Omdat hetalweer mijn laatste dagin Ubud zou zijn, vond ik het zonde om die middag bij te slapen, dus ben ik richting het centrum gelopen. Lekker nog een keer over de markt geslenterd en van een massage genoten. Eerder die week was ik in Ubud de smileshop tegengekomen. Hier kun je spullen of geld doneren en met het geld dat ze uiteindelijk hebben, geeft deze organisatie kinderen met een hazenlip of een andere afwijking aan het gebit, de kans om een operatie te ondergaan. Dit vond ik een mooi doel en op foto's heb ik de verbluffende resultaten kunnen zien. Een deel van mijn kleren en nog wat geld is hiernaartoe gegaan. Het blijft heel dankbaar om iets weg te geven. Al zijn het kleren die al gedragen zijn, iedereen is ontzettend blij met alles wat ze krijgen.
Op vrijdag was het zover om afscheid te nemen. Ik zou pas zondag vertrekken richting Nederland, maar had besloten om het laatste weekend helemaal alleen door te brengen. Gewoon om eens te bekijken hoe dat zou bevallen. 's Ochtends ben ik mijn laatste yogales gaan volgen en daarna heb ik met een aantal meiden nog geluncht bij onze favoriete plek. Daarna mijn koffer ingepakt en afscheid moeten nemen van de lieve meiden uit het huis en van de familie waarbij ik bijna een maand gewoond heb. Natuurlijk kwamen de tranen weer en het hielp ook niet echt mee dat de meiden én mijn grote vriendin uit de familie ook met tranen stonden. Hup, weglopen en de taxi in. Althans dat was de bedoeling. De dag ervoor had ik bij de organisatie een taxi besteld en die zou om 14.00 uur bij het huis zijn. Nou, niet dus. En ik stond daar met mijn tranen, zware rugzak en mijn koffer. Wat was ik blij dat ik niet naar het vliegveld hoefde op dat moment. Gelukkig heb ik het vrij snel op kunnen lossen en ben ik alleen richting Sanur vertrokken. Ik moest weer even wennen aan het helemaal alleen zijn, maar het was ook wel lekker. Zo kon ik alles van de laatste maand eens goed laten bezinken en precies doen waar ik zelf zin in had. De eerste avond ben ik gaan eten in een leuk restaurantje, al was het er wel erg stil. Ik heb lekker gegeten en ben daarna nog wat rond gaan lopen. Uiteindelijk kwam ik bij een drukkebar terecht met live muziek. Twijfels, wat zou ik doen. Er alleen gaan zitten aan een tafeltje of terug richting het hotel. Nou, ik waser nu toch.. dus ik ben gaan zitten, heb wat om me heen gekeken en genoten van de dansende mensen en mijn cocktail. Uiteindelijk ben ik niet veel alleen geweest.Als je alleen reist heb je veel aanspraak en ik heb die avond een aantal nieuwe mensen leren kennen enhet heel leukgehad. De dag erna voelde ik me even iets minder. Aii, na een maand bijna geen alcohol en danvier cocktails drinken was misschien toch niet zo'n goed plan. Toch naar het strand gegaan en daar de hele dag op een bedje gelegen. Heerlijk.. liggen, lezen, het water in, weer liggen en lezen. Volgens mij ben ik bijna 7 uur op het strand geweest en heb ik die laatste dag nog even goed kunnen bijkleuren. En toen op zondag was het zover, weer terug naar Nederland. Ik voelde me verdrietig en enthousiast tegelijk. Eenmaal onderweg naar huis voelde het ook wel weer goed en maandagmorgen kon ik mijn geluk niet op. Niet alleen Noud, maar ook pap, mam en Yentl stonden op het vliegveld :-) Ik ben ze in de armen gesprongen en heb vol enthousiasme al zoveel mogelijk verhalen verteld.

Nogmaals bedankt voor de donaties en ik vond het super dat jullie allemaal zo meegeleefd hebben. Het deed me goed om al jullie reacties te lezen en dat heeft ook gemotiveerd om steeds een verhaaltje te schrijven en jullie erbij te betrekken. Top!

Bali heeft een stukje van mijn hart gestolen en ik wil er zeker weten nog een keer naartoe. Maar voor nu... Don't cry that it's over, smile because it happened! En dat is zeker wat ik nu aan het doen ben :-)